Historia tatuażu
Pierwotnym znaczeniem tatuażu były obrzędy [[rytuał|rytualne]]. W wielu kulturach mogli sobie pozwolić nań jedynie nieliczni – najczęściej plemienni [[woj]]owie. Tego typu ozdoby wojowników były szczególnie rozpowszechnione w kulturach [[Polinezyjczycy|polinezyjskich]], gdzie do wykonania tatuażu uprawniało dopiero zabicie wroga i zdobycie jego (wytatuowanej) głowy. Samo słowo "tatuaż" wywodzi się właśnie od samoańskiego ''tatau'', zapisanego przez osiemnastowiecznych podróżników. Najbardziej znane są [[Maorysi|maoryskie]] tatuaże twarzy, zwane [[moko]]. Tatuaż był z pewnością znany z zamierzchłej starożytności, bowiem w [[Pięcioksiąg|Pięcioksięgu]] w [[Księga Kapłańska|Księdze Kapłańskiej]] 19,28 znajduje się zakaz tatuowania ciała. O tatuażach wśród starożytnych plemion celtyckich pisał [[Juliusz Cezar]] w 5 księdze dzieła ''O wojnie domowej''. Średniowieczny autor muzułmański, Ahmad ibn Fadlan opisał tatuaże wikińskie.
Przez kolejne wieki w Europie i Ameryce tatuaż uważany był za tabu dozwolone jedynie w subkulturze więziennej oraz światku przestępczym. Zwyczaje te znalazły poparcie w odniesieniu do wschodnich tradycji, w których tatuaż świadczył o klasyfikacji w hierarchii mafii (zobacz [[Yakuza]], [[Triada]]).
Obecnie tatuaż coraz rzadziej postrzegany jest jako tabu czy oznaka powiązań przestępczych, choć wiele młodzieżowych gangów nadal stosuje tę formę potwierdzenia lojalności |
